Pikknikk Tónleikar: K.óla (IS)
15:00
K.óla (Katrín Helga Ólafsdóttir) er 24 ára listakona frá Hafnarfirði. K.óla vill ekki gera hluti sem henni finnst leiðinlegir og hún fann sig ekki í að æfa klassískt píanó eða jazz heldur vill frekar semja eigin lög ásamt gera tónlistarmyndbönd, sauma bækur og vinna með öðrum listamönnum. Hún hefur gefið út plöturnar Allt verður alltílæ og Plastprinsessan sem hafa hlotið verðskuldaða athygli. Tónlistin einkennist af bæði húmór og alvara og skilaboðin eru meðal annars að við eigum að passa okkur að kæfa okkur ekki í plastparadísinni. Orð í tíma töluð.
Viðtal við K.óla:
Þú útskýrir tónlistina þína sem litríka án strangra reglna. Hvaðan færðu innblástur þinn?
Frá listamönnum sem búa til heilan pakka sem passar við tónlistina, líkt og heilan alheim í kringum tónlistina. Lag er ekki bara lag. Mér finnst mjög gaman að kafa í svona heim. Allt sem þú hlustar á fyrir tilviljun mun sökkva inn á einhvern hátt og ég verð líklega innblásinn af margfalt fleiri hlutum en mér er kunnugt um.
Þegar ég hlusta á tónlistina þína og fer í gegnum Facebook-síðuna þína fæ ég á tilfinninguna að þú getir búið til lag úr hljóðinu úr uppþvottavélinni.
Takk, mér finnst gaman að því að gera mismunandi hluti. Á plötunni Glasmanía vann ég með hljóðið úr vínglösum, ég varð ofurfókuseraður og mér féll það vel. Ég get ekki gert hluti sem mér líður ekki vel með. Ég gæti gert lag úr hljóðinu í uppþvottavélinni en ég held að það yrði leiðinlegt lag, því ég myndi fá á tilfinninguna að ég yrði að vaska upp.
En þú spilar á mörg hljóðfæri?
Ég byrjaði að spila á píanó ungur og á rafbassa fyrir þremur árum. Það var virkilega frelsandi því ég vissi ekkert hvað ég var að gera. Þetta var nýtt verkfæri til þess að skapa eitthvað óvænt. Mér finnst gaman að finna óvæntar leiðir til að búa til tónlist – það er til svo margt sem hefur möguleika til þess að vera hljóðfæri en við gleymum því oft vegna þess að við hugsum ekki um það sem hljóðfæri. Hlaupabretti eða gler er hljóðfæri um leið og þú notar það sem hljóðfæri. Um leið og þú sest á stein sem þú finnur úti verður hann að stól.
Þú saumar þínar eigin bækur, af hverju?
Það byrjaði þegar ég átti mikið af afgangs pappír eftir að hafa fengið pappír frá pappírsverksmiðju fyrir eitt verkefni. Þá byrjaði ég bara að gera tilraunir með hvernig ég gæti búið til bækur sjálfur. Þegar ég geri tónlist eru höfuð og eyru full af henni en þegar ég bý til bækur skapa ég eitthvað efnislegt sem tónlist er ekki alltaf. Ég nota eina sem dagatal, þar sem ég skrifa niður áætlanir mínar, teikna myndir og skrifa hljóma. Þetta hjálpar mér að byggja upp og eiga hliðstætt líf á bakvið alla samfélagsmiðla og hið stafræna. Ég elska að fara á tónleika, taka smá stund þar sem að ég hlusta ekki aktíft, opna bók og byrja að skrifa – finna fyrir tónlistinni og sjá hvað hún leiðir af sér.
Á sunnudaginn spilar þú í Norræna húsinu, á hverju geta áheyrendur átt von?
Þetta verða íburðarlausir tónleikar með mér á bassa, gítarleikaranum mínum og trommuvélinni. Við munum spila nokkur ný og nokkur eldri lög. Þetta verður fyrsti flutningurinn minn þar sem er ekki grímuskylda í svo langan tíma og mér finnst svo yndislegt fá að sjá fólk brosa á ný.
